ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ . . . Η Καρδαμύλη είναι παραθαλάσσιος οικισμός της Μεσσηνίας και έδρα του Δήμου Δυτικής Μάνης στην Πελοπόνησσο. Γενικά στοιχεία Η Καρδαμύλη βρίσκεται στις ανατολικές ακτές του Μεσσηνιακού κόλπου, σε υψόμετρο 20 μέτρα και απέχει 36 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Καλαμάτας. Έχει χαρακτηριστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, γιατί αποτελεί ένα αξιόλογο φυσικό τοπίο με πλούσια βλάστηση μέσα στο οποίο εντάσσονται χαρακτηριστικά δείγματα της εξέλιξης της μανιάτικης κατοικίας και ως ιστορικό τοπίο, λόγω της σημασίας που έχει για την ιστορία της αρχιτεκτονικής και γενικότερα για την ελληνική ιστορία, επειδή η γη της, κατοικούμενη από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι σήμερα, είναι πλούσια σε μνημεία όλων των εποχών και η ιστορία της πλούσια σε γεγονότα. Λίγα μόλις μέτρα χωρίζουν την παλιά πόλη από τη νεότερη.       Άποψη της Καρδαμύλης από νότια       Η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα Ονομασία Το όνομα «Καρδαμύλη» αναφέρεται για πρώτη φορά στα χρόνια του Ομήρου και αναφέρεται στην Ιλιάδα (Ι 150) ως πρώτη από τις «επτά ευνομούμενες και καλώς κατοικούμενες πόλεις» που ο Αγαμέμνονας θα έδινε προίκα στον Αχιλλέα αν νυμφευόταν μια από τις κόρες του. Αργότερα ονομάστηκε «Σκαρδαμούλα», ενώ τα τελευταία χρόνια επικράτησε πάλι το αρχαίο όνομα. Ιστορικά στοιχεία Την εποχή του Φιλίππου Β' υπήρξε αυτόνομη Μεσσηνιακή πόλη, η οποία από το 146 π.Χ. ανήκε στο Κοινό των Ελευθερολακώνων ενώ την περίοδο του Αυγούστου δόθηκε στη Σπάρτη ως επίνειο. Κάτω από το μεσαιωνικό κάστρο του 12ου αιώνα και κοντά στην επάνω Καρδαμύλη, βρίσκονται οι Ελληνιστικοί θαλαμοειδείς τάφοι «Διοσκούρων», χαρακτηρισμένοι ως Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο, με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού. Στην Καρδαμύλη, κατέφυγαν πρόσφυγες από τον Μυστρά, μετά την καταστροφή του το 1460 (οι οποίοι κατέφυγαν σε σπηλιές εξού και το όνομα Τρουπάκηδες) ενώ σε αυτήν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μαζί με άλλους Μανιάτες οπλαρχηγούς, σχεδίασαν την επανάσταση του 1821. Εξαιρετικά αξιόλογο είναι το Οχυρό συγκρότημα των Μούρτζινων - Τρουπάκηδων, το οποίο δωρήθηκε το 1967 στο Ελληνικό Δημόσιο από τις ιδιοκτήτριές του Μαρία και Ελένη Μπουκουβαλέα, κληρονόμους των Μούρτζινων, προκειμένου να στεγάσει Κλασικό, Βυζαντινό και Λαογραφικό Μουσείο. Το 1994 κηρύχθηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Το 2000 ξεκίνησε η διαδικασία παραχώρησης στο ΥΠΠΟ της κατοχής, χρήσης και διαχείρισης του συγκροτήματος. Το χρονικό διάστημα 1999 - 2004 ολοκληρώθηκε η αποκατάσταση τμήματός του που περιλαμβάνει την τριώροφη οχυρωμένη κατοικία και τα προσκτίσματά της και η μετατροπή του σε Μουσείο. Το Υπουργείο Πολιτισμού, έχει χαρακτηρίσει – με αποφάσεις του – ως Ιστορικά Διατηρητέα Μνημεία, τα εξής: Βάρδια (Παρατηρητήριο) Δημητρέων, Εκκλησία Αγίου Ιωάννη, Εκκλησία Αγίου Νικολάου, Οχυρό Συγκρότημα, Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Χριστού, Εκκλησία Αγίας Σοφίας, Εκκλησία Αγίου Σπυρίδωνος, Καμάρα – Δεκούλου, Εκκλησία Αγίων Θεοδώρων, Αρχαία Λατομεία, Οικία Πατριαρχέα (Καταραχέα), Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου (σημερινός ενοριακός), Πυργόσπιτο Κωστοπούλου, Πυργόσπιτο Λυμπερέα, Πυργόσπιτο Πατριαρχέα, Πυργόσπιτο Φουντέα, Αρχαία Ακρόπολη, Πυργόσπιτο Πετρέα, Κοιμητηριακό, Εκκλησία Αγίου Νικολάου, Ιερά Μονή Φανερωμένης, Ιερά Μονή Καράβελη ή Στριτιτσίου.